Maar ik had het niet langer nodig dat het gratis was.
Ik had mijn leven al opgebouwd.
Als mensen het tegenwoordig met me hebben over familie en opoffering, denk ik aan iets anders.
Ik denk na over de keuze.
Op de grens.
Aan de mensen die contact met me opnamen zonder dat ze van me vroegen om zich in allerlei bochten te wringen.
Als ik met het negentienjarige meisje van toen zou kunnen praten, zou ik haar het volgende zeggen:
Ja, het zal pijn doen. Ja, je zult aan jezelf twijfelen. Maar je zult iets essentieels ontdekken: je kunt geliefd worden zonder nuttig te zijn.
En als je dat eenmaal weet, kun je niet meer terug in de kooi.
Niet omdat je wreed bent.
Omdat je wakker bent.
Omdat je voor één keer op jezelf hebt ingezet.
En je hebt gewonnen.
