De maanden die volgden waren rustig, bijna surrealistisch. Mijn zoon nam zijn leven weer in eigen handen, bescheiden maar eerlijk. Hij begon me maand na maand terug te betalen, zonder dat ik erom vroeg.
Ik verkocht mijn huis en verhuisde naar een rustige woning in een milder klimaat. Daar herontdekte ik een gevoel van sereniteit waarvan ik dacht dat ik het kwijt was.
Terugkijkend besef ik dat dit verhaal niet alleen over geld ging. Het ging over grenzen, waardigheid en verantwoordelijkheid.
Nee zeggen heeft me emotioneel veel gekost. Maar toegeven zou me nog veel meer hebben gekost.
Op mijn 64e leerde ik dat zelfrespect soms de moeilijkste – en meest noodzakelijke – daad van liefde is.
