-
Weigering om geholpen te worden
Het aanbieden van relatietherapie of ondersteuning wordt soms gezien als kritiek. Sommige vrouwen klampen zich eraan vast als een boei, klaar om alles te doen om de band te redden. Anderen liepen vast: « We hebben geen hulp nodig. » Dus gaan ze alleen verder, totdat emotionele vermoeidheid hen inhaalt.
-
Verlangens die elkaar niet meer kruisen
Men droomt van projecten, ontdekkingen, avonturen. De ander streeft naar rust, naar het comfort van het bekende. Deze verschuivingen in verlangen, aanvankelijk discreet, worden stille breuken. Wanneer er geen gedeelde toekomst meer is, geen gemeenschappelijke droom meer, raakt zelfs liefde zonder lucht.
Verdwalen door het willen vasthouden
Mitzi Bockmann, een Amerikaanse coach, legt uit dat deze vrouwen niet « tegen » hun echtgenoten tegengaan, maar « voor » zichzelf. Ze gaven, wachtten, hoopten. Ze wilden geloven dat als ze zich iets meer zouden aanpassen, dingen zouden veranderen. Maar door elkaar te vergeten, zijn ze zichzelf kwijtgeraakt.
Vertrekken is in deze gevallen geen mislukking.
Het is een daad van helderheid. Een gebaar van liefde voor jezelf, vaak in de loop der jaren volwassen. Het is om te zeggen: « Ik wil nog steeds trillen, bestaan, ademen. »
Wat als het uiteindelijk niet vluchtte, maar vooruit ging?
Want op je veertigste is het kiezen van je innerlijke rust misschien wel de mooiste vorm van trouw aan jezelf.
