Inna had al lang een eenvoudige en heldere droom: haar ouders een huis aan zee geven. Ze herinnerde zich die avonden in de kleine familiekeuken, bladerend door tijdschriften vol foto’s van zonnige kusten en rustige stranden, terwijl ze sprak over een zoetere toekomst.

« Op een dag, mijn dochter, als ik met pensioen ga, zullen we als koningen leven, » herhaalde haar vader, glimlachend, zijn vinger rustend op een vastgoedadvertentie.

De jaren waren verstreken. De droom leek te verdwijnen, maar was nooit verdwenen. Hij was gewoon gaan slapen, wachtend op het juiste moment.

Dit moment kwam toen de gezondheid van zijn vader achteruitging. De artsen waren duidelijk: een milder klimaat, dicht bij de zee, zou zijn algemene toestand verbeteren. Voor Inna werd de beslissing duidelijk.

Als financieel adviseur van beroep had ze in de loop der jaren geld opzij kunnen zetten. De verkoop van de oude familie-dacha maakte het mogelijk om een aanzienlijk bedrag toe te voegen. Toen, bijna als een teken van het lot, kwam er een onverwachte professionele bonus en een kleine erfenis om het budget compleet te maken. De droom werd eindelijk werkelijkheid.

In het voorjaar stortte Inna zich volledig op de zoektocht. Ze bracht haar avonden door met het bestuderen van advertenties, het bellen van bureaus en het vergelijken van buurten. Haar man, Victor, bleef op afstand, niet erg bezorgd.

« Vic, wil je dit weekend naar Gelendzhik komen? Ik heb een interessant huis gevonden, » stelde ze hem op een avond ten huwelijk.

« Waarom doe je het? Je redt je heel goed alleen. En dan zijn het je ouders, » antwoordde hij zonder op te kijken van zijn telefoon.

Deze onverschilligheid deed haar soms pijn, maar veegde het snel weg. Voor hun huwelijk waren ze het erover eens: ieder zou verantwoordelijk zijn voor zijn eigen ouders.

In juni vond Inna eindelijk het perfecte huis. Een eenlaags huis, vijftien minuten van het strand. Twee lichte slaapkamers, een praktische keuken en bovenal een groot terras waar zijn ouders in de schaduw van hun maaltijden konden genieten. Alles was perfect.

De stappen waren snel. In onderling overleg werd het huis geregistreerd op naam van zijn ouders.

Inna keerde terug naar huis, gedrongen door euforie. Zijn ouders waren al hun koffers aan het pakken, gretig om over een maand te verhuizen.

« Vic, raad eens! Alles is ondertekend! riep ze uit en liet hem de foto’s van het huis zien.

Victor wierp afwezig een blik op het scherm. Geen glimlach, geen enthousiasme.

Inna ging echter verder en sprak over de plannen, het terras, de nabijgelegen zee. Toen onderbrak Victor hem abrupt.

Hij vertelde haar, op een afstandelijke toon, dat hij overwoog zijn eigen moeder in dit huis te laten wonen. Volgens hem had ze het meer nodig.

Inna verstijfde. Dit huis was daar nooit voor bedoeld. Het was ontworpen, gefinancierd en gekocht voor zijn ouders.

Bij elke poging tot uitleg bleef Victor onbuigzaam, bijna kil. Hoe meer ze sprak, hoe meer haar droom door haar vingers glipte.

De nacht was lang. Inna sliep nauwelijks, zich afvragend hoe ze deze eigenschap niet had kunnen zien in de man met wie ze was getrouwd.