Ze probeerden nog één keer een confrontatie af te dwingen. Ik heb de deur niet geopend. Ik heb de politie gebeld. De agenten waren duidelijk: « Ze zei nee. Jij gaat maar. »
Daarna stuurde mijn moeder me een foto: een oud portret van mij, doormidden gereten. Een dreiging vermomd als een boodschap. Ik heb het doorgestuurd naar de advocaten. Het bewijs werd aan het dossier toegevoegd.
Beetje bij beetje werden de telefoontjes minder frequent. Mensen begonnen vragen te stellen. De stilte is van kant veranderd.
Op een avond liet mijn vader een laatste bericht achter. Moe. Geen excuses. Een vorm van overgave. Ik heb het verwijderd.
Ik heb een tweedehands auto gekocht, op mijn naam. Aan de toonbank zag ik een gewone sleutelhanger, met een kleine geëmailleerde Amerikaanse vlag. Ik heb het genomen. Niet uit nostalgie. Uit vrije wil.
Vandaag liggen mijn sleutels op mijn werkblad. De ijsthee smelt langzaam in zijn glas. Sinatra gaat soms nog steeds naar de buurman.
De telefoon is stil.
Ik ben niets meer verschuldigd.
Ook geen geld. Ook geen gedwongen loyaliteit. Geen rechtvaardiging.
De rekening is gesloten.
En voor het eerst in mijn leven is stilte geen straf.
Het is vrijheid.
