Een maand later kwam er een brief binnen. Van mijn moeder. Woorden van vergeving zonder excuus, verwijten vermomd als liefde.
Ik heb het weggegooid.
Toen stuurde ik een laatste bericht naar mijn advocaat: « Stuur de officiële kennisgeving. »
Dat was het echte einde.
Er zullen stille feesten zijn. Jubilea zonder beroep. Maar het alternatief zou zijn geweest mezelf te verliezen.
Soms is het belangrijkste om geen nieuwe deur te openen.
Het is om degene die je pijn deed het zwijgen op te leggen, het slot te draaien en eindelijk veilig binnen te blijven.
Die nacht sloot ik de deur voorgoed.
En ik heb nog nooit zo goed geslapen.
