“Aan de familie,” stelde Tom voor, terwijl hij zijn glas hief.
« Op familie, » herhaalde Jennifer, terwijl haar ogen zich bezweken toen ze naar Lily keek. « En op helden. »
Ze keek naar Sophia. « Sophia, je hebt ons gered. Dat weet je toch? »
Sophia haalde haar schouders op en concentreerde zich op haar aardappelpuree. « Ik heb gewoon de waarheid verteld. Mama zegt dat we de kleintjes moeten beschermen. »
Ik kneep in Toms hand onder de tafel. We hadden dat jaar een harde les geleerd. We leerden dat het kwaad er niet altijd uitziet als een monster; soms draagt het een glimlach en een stethoscoop. Maar we leerden ook dat kracht niet draait om perfectie.
Echte familie draait niet om het in stand houden van een smetteloze façade voor de buren. Het gaat om de rommelige, pijnlijke, instinctieve daad van verschijnen. Het gaat om het opmerken van de stilte, het opmerken van de blauwe plek en de moed hebben om te schreeuwen wanneer iedereen fluistert.
Ik keek naar Lily, die lachend zoete aardappel op haar gezicht smeerde, en daarna naar Sophia, die het er met zachte, geoefende handen afveegde.
We waren getekend, ja. Maar we waren veilig. En in dit huis was dat alles.
