De weken daarna waren rustig. Vreemd kalm.
Ik heb het huis opnieuw ingericht. Verwijderde wat er niet meer op mij leek. Wilde bloemen geplant voor de gevel. Laat het licht binnen.
Ik begon weer te schrijven, te koken, te ademen zonder te wachten op een bericht of een verzoek.
Mijn zoon schreef. Een echte brief. Een onvoorwaardelijke verontschuldiging. Ik heb het gelezen. Roei. Vergeving vereist niet dat we de deur opnieuw openen.
Pauline schreef ook. Beleefd. Koud. Ik heb de brief verbrand.
Amy kwam vaak. Uit verlangen. Niet uit plicht. We liepen, praatten, deelden de stilte zonder ongemak.
Op een dag zei ze tegen me: « Je leert me mezelf niet klein te maken. »
Toen begreep ik dat er niets wat ik had gegeven verloren was gegaan. Alles was nuttig geweest. Voor iemand die kon zien.
Vrede is niet spectaculair. Het komt langzaam. Het begint als je stopt met jezelf te rechtvaardigen.
Ik ben niet veranderd. Ik ben gestopt met krimpen.
Het huis is nu stil, maar het is niet leeg. Het wordt bewoond — door mijn keuzes, mijn ritme, mijn stem.
Ik wacht niet langer om gekozen te worden.
Ik koos voor mezelf.
