« Geniet van je diner, » zei ik. « Meneer Romano maakt heerlijke kip in Parma. »
Ik verliet het restaurant, alleen met mijn waardigheid in mijn arm. De koele avondlucht leek schoner dan in maanden.
Hoofdstuk 6: Het uitzicht van bovenaf
Twee weken later stond ik in de marmeren lobby van het Grand Plaza Hotel. Op mijn borst stond het opschrift: Jennifer Walsh, Guest Service Coordinator. Mijn meisjesnaam kwam terug, en daarmee mijn zelfvertrouwen.
Mijn appartement in het personeelsgebouw was klein maar prachtig, met een balkon met uitzicht op de skyline van de stad. Niemand bekritiseerde mijn keuzes. Niemand liet me voelen als een ongenode gast.
Mijn carrière is tot bloei gekomen. Jessica Martinez werd een mentor. Mijn ervaring in het restaurant—precies wat Margaret belachelijk maakte—werd mijn superkracht. Ik wist hoe ik met lastige gasten moest omgaan, hoe ik moest multitasken, hoe ik moest glimlachen onder druk.
Zes maanden later werd ik gepromoveerd tot plaatsvervangend manager.
David probeerde contact met me op te nemen. Zijn berichten werden steeds wanhopiger naarmate hij besefte wat hij had verloren. Ik heb nooit geantwoord.
De echtscheidingsprocedure verliep zonder onderbrekingen. Een video-opname van de verjaardagshinderlaag, gemaakt door David, werd bewijs van geplande emotionele wreedheid, wat de schikking in mijn voordeel bepaalde.
Achttien maanden na die avond bij Romano’s werd ik opnieuw gepromoveerd. Guest Service Manager. Salaris: $60.000.
Op een middag zag ik een bekende naam op mijn boekingslijst. Linda, een goede vriendin van Margaret uit de countryclub.
Ik heb persoonlijk haar briefing verzorgd.
« Jennifer? » vroeg Linda, haar ogen wijd open. « Margaret zei dat… nou, ze zei niet dat jij de manager was op zo’n plek. »
Ik glimlachte professioneel. « Leuk je te zien, Linda. Ik hoop dat je het naar je zin hebt. »
Linda’s positieve feedback over mijn dienst bereikte Margaret binnen een paar dagen. Ik kon me alleen maar voorstellen hoe stilte het was aan de bridgetafel.
De ultieme wraak was niet om hen pijn toe te brengen. Het idee was om te bewijzen dat hun wreedheid te wijten was aan jaloezie en onzekerheid, en niet aan de werkelijkheid. Een verjaardagscadeau van Margaret stelde me in staat een versie van mezelf te ontdekken die ver buiten haar beperkte visie bestond.
Staand op kantoor en kijkend naar de stad, voelde ik me dankbaar. Margarets sierlijke envelop bevatte het grootste geschenk dat je kon doen: bevrijding van mensen die mij nooit verdienden.
