Hij sprak over vijftig jaar samen, over financiële moeilijkheden, ziekte, verlies, ongelukken en de stille kracht van zijn ouders. Hij riep een beeld op van ware liefde, geleefd door inspanning en trouw.
Vervolgens nodigde hij zijn vader uit om het woord te nemen.
Edward stond op, schoof zijn manchetknopen recht en liep naar de microfoon. Hij keek Martha glimlachend aan en bewoog zich.
« Ik heb hier lang mee gewacht. Vijftig jaar, om precies te zijn. »
Het publiek glimlachte en luisterde aandachtig.
« Maar ik heb niet elke dag van deze vijftig jaar van je gehouden. »
Er viel plotseling een stilte.
De glimlachen verdwenen. De kinderen hielden hun adem in. Martha verstijfde, haar handen klemden zich vast aan haar knieën.
Edward vervolgde zijn verhaal, zijn stem kalm maar diep. Hij sprak over dagen van vermoeidheid, woede en wrok. Over tijden waarin liefde ontbrak. Hij haalde de moeilijke jaren aan: de zwangerschap, de ruzies, de ziekte, het verlies, de angst.
Hij bekende zonder aarzeling zijn zwakheden. De gasten stonden als versteend, verscheurd tussen ongemak en emotie.
« Ik hield niet van je toen je ziek was, toen je gebroken was, toen je te moe was om de persoon te zijn die ik verwachtte. »
De tranen stroomden over Martha’s gezicht.
Toen verliet Edward het spreekgestel, knielde voor haar neer en nam haar handen.
« Maar op die dagen, zelfs zonder liefde te voelen, koos ik voor jou. »
