Mijn naam is Rebecca Wilson. Ik ben 38 jaar oud, en op de dag van de begrafenis van mijn moeder stond ik rechtop voor haar kist, bang voor een specifiek moment: wanneer mijn zus, Stephanie, door de deur zou lopen. Zes jaar waren verstreken sinds ze alles van me had afgenomen: Nathan, mijn miljonair-verloofde, de man met wie ik dacht mijn leven te delen. Ik had ze sindsdien nooit meer gezien.
Toen ze arriveerden, Stephanie met haar trouwring en die zelfvoldane glimlach die ik maar al te goed kende, voelde ik een onverwachte kalmte. Ze had geen idee wie er op haar wachtte. Voordat ik je vertel hoe zijn gezicht woedend werd toen hij ontdekte met wie ik getrouwd was, moeten we teruggaan.
Mijn moeder, Eleanor, was de ruggengraat van onze familie. We groeiden op in een huis in de buitenwijk vlakbij Boston, bescheiden maar warm. Ze leerde me waardigheid, stille kracht en het belang van trouw blijven aan jezelf. We deelden een diepe band, die nog sterker werd toen ik van huis verliet om in een appartement in het centrum te gaan wonen en mijn carrière als marketingmanager op te bouwen. Ik belde hem bijna elke dag.
Acht maanden geleden werd bij hem alvleesklierkanker stadium 4 vastgesteld. Ondanks de behandelingen wisten we dat de tijd bijna opraakte. Ze ging de ziekte met opmerkelijke gratie tegemoet en maakte zich meer zorgen om haar dierbaren dan om zichzelf. Ze vertrok vredig, thuis, omringd door degenen van wie ze hield, hield mijn hand vast en liet me beloven vrede te vinden in mijn leven.
Zes jaar eerder, op mijn 32e, leek mijn leven op papier perfect: een goede baan, een mooi appartement, een vol sociaal leven. Toch ontbrak er iets. Ik werkte veel en romantische relaties bleven oppervlakkig. Toen ontmoette ik Nathan Reynolds op een liefdadigheidsgala, dankzij een studievriend. Charismatisch, zelfverzekerd, een 36-jarige selfmade techmiljonair, belichaamde hij een klinkend succes.
Onze verbinding was direct. We deelden een liefde voor kunst, reizen en ambitieuze projecten. Na het eerste diner aan de haven belde ik mijn moeder om haar te vertellen dat ik iemand speciaals had ontmoet. Onze relatie werd snel intenser: avonturen naar Martha’s Vineyard, prestigieuze concerten, fijnproeverig dineren. Achttien maanden later vroeg Nathan me ten huwelijk op een jacht in de haven van Boston. Ik zei zonder aarzeling ja.
Mijn ouders waren verrukt. Mijn moeder droomde al van het perfecte huwelijk. Nathan had de middelen om alles zonder beperkingen te organiseren. En dan was er Stephanie, mijn jongere zus van twee jaar. Onze relatie was altijd al ingewikkeld geweest. Als kinderen waren we close, maar rivaliteit was nooit ver weg. Stephanie wilde nog steeds wat ik had: speelgoed, vriendschappen, erkenning.
Ondanks alles koos ik Stephanie als mijn bruidsmeisje. Mijn moeder hoopte dat het ons dichter bij elkaar zou brengen. Ik wilde geloven dat we volwassen waren geworden. Tijdens het familiediner waar ik Nathan aan haar voorstelde, overlaadde ze hem met complimenten, raakte hem vertrouwd aan en lachte om elk van zijn grappen. Ik veegde mijn twijfels weg.
Op het verlovingsfeest, georganiseerd bij mijn ouders thuis, betrapte ik haar meerdere keren terwijl ze hem observeerde. Mijn moeder waarschuwde me discreet, maar ik wilde niet naar haar luisteren. Drie maanden voor de bruiloft veranderde Nathans gedrag. Hij werkte laat, annuleerde onze afspraken en werd kritisch over details die hij vroeger zo mooi aan mij vond. Tegelijkertijd bleef Stephanie bellen, zogenaamd om te helpen met de organisatie.
Op een avond, tijdens een diner, merkte ik een onbekend parfum op de kraag van zijn overhemd. Zijn uitleg leek aannemelijk. Ik wilde het geloven. Toen vond ik een oorbel in zijn auto. Stephanie’s. Hun uitleg kwam te perfect overeen.
Drie weken voor de bruiloft bood Nathan aan de datum uit te stellen. Op een avond hoorde ik hem fluisteren aan de telefoon in de logeerkamer. De volgende dag besloot ik lunch mee te nemen naar haar kantoor. Ik ontdekte het ondenkbare.
