De volgende ochtend zat ik in een café aan Jefferson Street, zo’n café waar koffie wordt verbrand en hoeken discreet zijn. Ruth Clay wachtte daar al op me, haar naar achteren gebonden, donker colbertje, dezelfde scherpe blik als op de universiteit. Ze heeft me niet omhelsd. Ze schoof gewoon een tablet naar me toe.
Op het scherm een vastgoedadvertentie: 1450 Windmir Lane. Het huis van mijn grootvader, te koop gezet door Raven Crest Holdings LLC. Ik knipperde met mijn ogen. « Het is onmogelijk. » Ruth zoomde in op de lijn van de verkoper. Mijn naam stond erop, ondertekend met zwarte inkt, duidelijk en regelmatig. « Het is niet mijn handtekening. » — « Ik weet het. Het is vervalst. De notaris werd vorig jaar geschorst wegens documentfraude. »
De wereld is ingestort. Ze hadden niet alleen het huis ingenomen, maar ook een hele leugen verzonnen om het legaal te maken. Ruth vervolgde: Delilahs man, Brian Callaway, verscheen als logistiek contact van het frontbedrijf. En de naam van mijn vader stond op verschillende betalingsautorisaties.
Mijn grootvader had me dit huis beloofd. Hij had het me de dag voor zijn dood verteld. « Dan moet er bewijs zijn, » antwoordde Ruth. Een eerder testament, een registratie, een e-mail. Iets. Er schoot een idee door mijn hoofd: mijn oude laptop. Jaren eerder had ik zijn bestanden gedigitaliseerd, opgeslagen op een harde schijf genaamd « familiearchieven ».
Die nacht doorzocht ik mijn appartement: gestapelde dozen, harde schijven, notitieboekjes doordrenkt met de geur van cederhout. Ik vond de plaat, gelabeld met het trillende handschrift van mijn grootvader. Snel verschenen de inconsistenties. Het authentieke testament had mijn handtekening, maar het testament dat door Delilahs advocaat was ingediend was te perfect en mechanisch soepel.
Ik rouwde niet meer alleen maar. Ik was aan het onderzoeken.
Met Ruth namen we contact op met Isaac, een voormalig specialist in financiële stromen. De rekeningen die aan Raven Crest zijn gekoppeld, hebben gesproken: verborgen betalingen, valse facturen, geld witgewassen van binnenuit. « Je zwager verplaatst het geld. Je vader ondertekent de autorisaties, » vatte Isaac samen. Toen kwam er een anoniem bericht op mijn telefoon: « Je speelt met vuur. »
Ze wilden me instabiel laten lijken. Ik zette mijn telefoon uit en ging weer aan het werk. Elke vervalsing liet een spoor achter. Bij zonsopgang hadden we het belangrijkste document: de originele akte, digitaal geverifieerd, vergezeld van een opname van mijn grootvader.
Een enkel papier. Dat was genoeg.
