Molen staan ​​niet centraal in dit verhaal. Wat volgt is een rauw verslag van familieverraad, een verborgen erfenis en persoonlijke wederopbouw. ​​Een waargebeurd verhaal, verteld vanuit het perspectief van de ik-persoon, waarin geld geen conflict veroorzaakt, maar juist onthult wat er al was.

Op een ijskoude nacht in Pittsburgh, na een feestje dat bedoeld was om mijn ‘vrijheid’ na de relatiebreuk te vieren, werd ik eruit gezet door de man met wie ik negen jaar had samengewoond. Een koffer, 50 dollar contant en applaus achter me. Een paar uur later weigerden mijn ouders en zus me ook de toegang tot hun huis. Om 2 uur ‘s nachts, doorweekt van de regen, stond ik daar alleen, dakloos en zonder enige steun.

In mijn jaszak vond ik een oude, bekrast zilveren bankpas die mijn grootmoeder me zestien jaar eerder had gegeven met de woorden: « Gebruik hem alleen als je echt niemand meer hebt. » Ik dacht dat ik er genoeg op zou kunnen vinden om een ​​goedkope hotelkamer te betalen. De volgende ochtend, bij de geldautomaat, besefte ik dat dit geen gewone pas was.