Die avond ging ik naar het laboratorium van het landgoed, een plek vol veertig jaar werk en erfgoed. Ik analyseerde sporen op mijn met wijn bevlekte jas en dompelde me onder in mijn toxicologieboeken. Het oordeel is binnen: twee samenstellingen. Eén veroorzaakte een zinktekort, waardoor smaak en geur geleidelijk werden vernietigd. De andere blokkeerde specifiek de receptoren die verbonden waren aan de aroma’s van de wijn. Samen imiteerden ze perfect een natuurlijke leeftijdsgerelateerde degradatie.
Het belangrijkste was dat deze effecten omkeerbaar waren. Door te stoppen met blootstelling en het tekort te corrigeren, konden mijn zintuigen terugkeren.
Mijn zoon wilde me niet doden. Hij wilde me breken.
Ik heb het huis doorzocht. De « supplementen » die hij me gaf waren eigenlijk industriële chemicaliën, herverpakt. In zijn kantoor vond ik de reden: kolossale gokschulden, meer dan drie miljoen dollar. Als hij de controle over het domein zou krijgen, kon hij alles uitwissen.
Ik belde een vertrouwde vriend, Martin, die al vijfendertig jaar met me samenwerkte. Zonder vragen te stellen, stemde hij ermee in mij te helpen. Ik vroeg hem om de hele verzameling grands crus voor donderdagavond te laten verdwijnen. « Ze zijn in gevaar, » zei ik tegen hem. Hij begreep het.
In de dagen daarna speelde ik de rol van de afnemende patriarch. Voor hen beefde ik. Alleen zorgde ik voor mezelf. De smaak kwam langzaam terug: eerst de bitterheid van de koffie, daarna de geur van de vaten. Mijn zoon, gerustgesteld, werd onvoorzichtig. Ik hoorde hem aan de telefoon spreken: na de ondertekening was hij van plan de collectie te vernietigen, decennia aan werk om te zetten in industriële chemicaliën.
Toen wist ik precies wat me te wachten stond… en wat hem te wachten stond.
