Het vonnis was duidelijk, uitsluitend gebaseerd op het bewijs. De stilte was totaal.
Valerie zakte in elkaar. Charles verliet de kamer, gebroken.
Later sprak ik met hem.
Ik heb hem de waarheid verteld. Het bericht dat ik op zijn telefoon had gezien. Hun plan om mij stage te laten lopen om mijn huis te verkopen. Alles.
Hij begreep het. Te laat, maar hij begreep het.
Valérie is haar rijbewijs kwijtgeraakt. Het was het onderwerp van fraude, schulden, vervalsingen. Alles stortte in.
Charles is gescheiden.
En op een dag kwam hij terug met mijn kleindochters.
« Dit is je echte grootmoeder, » zei hij tegen hen.
Die dag was mijn huis gevuld met gelach.
Ik accepteerde een functie als juridisch adviseur. Twee dagen per week.
Toen ik officieel de rechtbank betrad, stond mijn naam weer op een deur:
Agnes Parker — Raadgevend Magistraat
En die avond kreeg ik een boeket bloemen. Een kaart:
« Het is nooit te laat om weer te bloeien. »
Ik huilde.
Geen pijn.
Van bevrijding.
Ik ben niet langer onzichtbaar.
Ik ben Agnes.
Geheel. Sta op. En eindelijk gezien.
