Zes maanden later keerde ik terug naar het huis van mijn ouders.
Op de schoorsteenmantel, tussen de foto van mijn vader en die van mijn broer, lag de mijne. In uniform. Met mijn versieringen.
Mijn vader raakte het frame met zijn vingertoppen aan. Een discreet gebaar. Maar oprecht.
In de tuin, rond de barbecue, was de sfeer anders. Kwetsbaar. Eerlijker.
Mijn broer ging naast me zitten en gaf me een biertje.
« Het spijt me, » zei hij. « Voor alles. »
Die twee woorden maakten iets in mij los.
We hebben getoost. Niet tot roem. Niet in het verleden.
Op de mogelijkheid om het beter te doen.
Ik begreep die dag dat mijn rust niet zou voortkomen uit een publieke triomf, maar uit een veronderstelde waarheid. Zeggen wie ik ben was geen aanval. Het was een noodzaak.
Als jij ooit degene bent geweest die niet gezien wordt, degene wiens strijd in stilte plaatsvindt, weet dan dit: jouw waarde hangt niet af van applaus.
Jouw stem doet ertoe.
