De avond van het storten
Voor onze tweede trouwdag organiseerde Victoria een grootse receptie op hun landgoed. Meer dan 200 gasten uit de Londense high society. Kristallen kroonluchters, klassiek orkest, champagnefonteinen, rode loper en fotografen.
Ik droeg een eenvoudige jurk, gekocht in de aanbieding. In die glanzende balzaal voelde ik me klein, misplaatst. De ogen oordeelden. Er gingen gefluister.
Toen nam Victoria de microfoon.
« Mijn robijnen ketting is weg. »
Een familiejuweel ter waarde van meer dan £1 miljoen. Er is stilte gevallen. En zijn blik viel op mij.
Ze beschuldigde me publiekelijk. Rebecca stemde toe. Tweehonderd mensen staarden naar me. Sommigen waren al aan het filmen.
Ik weigerde, smeekte, zocht naar Daniel. Hij was daar. Hij zag alles. Hij zei niets.
James gaf opdracht om mij voor iedereen te fouilleren. Victoria en Rebecca stapten naar voren, grepen me, scheurden mijn jurk uit ondanks mijn schreeuwen. De sluiting is doorgegeven. Ik bevond me bijna naakt, in de schijnwerpers, voor een stille en gretige menigte.
Ze vonden niets. Maar dat veranderde niets.
Ik werd een dief genoemd, een parasiet. De bewakers sleepten me eruit als afval. Daniel draaide zich om. Dat moment brak iets in mij.
Zittend op de koude vloer, in mijn ondergoed, een jas uitgeleend door een jonge bediende op mijn schouders, begreep ik dat ik niets meer had… Behalve één belofte.
De oproep die alles veranderde
Twee jaar eerder had mijn vader tegen me gezegd: « Als je me nodig hebt, bel me. Het maakt niet uit wanneer. Ik kom wel. »
Ik leende een telefoon en draaide zijn nummer.
« Papa… Ik heb je nodig. »
Ik heb hem alles verteld. Er viel een stilte, daarna een koude, beheerste stem: « Beweeg niet. Ik ben er over twintig minuten. »
Vijftien minuten later verlichtte een konvooi van zwarte auto’s en een helikopter het terrein. Het feest kwam abrupt tot stilstand.
Mijn vader arriveerde, omringd door zijn beveiligingsteam, zijn advocaten en de commissaris van de Metropolitan Police. Hij wikkelde me in zijn mantel, hield me dicht tegen zich aan.
« Ik ben er nu. »
