Op de avond van de receptie bevroor de zaal toen de generaal arriveerde. Chloe klampte zich meteen aan zijn arm vast en speelde de perfecte schoondochter. Toen fluisterde een kapitein een paar woorden in zijn oor. Ik herkende de termen, de referenties. Ik wist precies wat er ontbrak in zijn analyse: informatie die in mijn beveiligde box stond.
Ik wachtte op het juiste moment toen Chloé zich voor me neerzette.
« Kom niet dichterbij, » fluisterde ze. « Ga de zitplan regelen. »
Ze zag niet dat de officier achter de generaal mij herkende en een discreet bericht stuurde. De uitnodiging was net uitgegeven.
Een paar minuten later sleepte Chloé me voor de algemene classificatie.
« Neem haar niet kwalijk, » zei ze met een gespannen glimlach. « Mijn zus is een beetje… sociaal onhandig. »
Ik stond op het punt om me terug te trekken, zoals altijd. Maar de generaal bewoog niet. Hij staarde me intens aan.
« Elena? Elena Vance? »
Chloe lachte nerveus.
« U vergist zich, generaal. Ze werkt in de IT. »
Hij trok langzaam zijn arm terug.
« Commandant Vance, klas van 2005 van de Marine Inlichtingen, » zei hij met heldere stem. « Als zij de auteur is van de Silent Tide-protocollen, is zij de reden dat veel mensen hier veilig slapen. »
De kamer was stil.
Hij nam contact met me op.
« We moeten praten over de situatie in de Stille Oceaan. Heb je vijf minuten? »
Het gezicht van mijn zus zakte in. Het hele verhaal dat ze over mij had geschreven, brandde net voor haar ogen.
