Ik bezoek ziekenhuizen elke maand. Ik heb honderden zieke kinderen ontmoet. Ik heb tientallen andere beloftes gedaan om ze in de hemel te vinden. Mijn vest is nu bedekt met patches en speldjes die kinderen me hebben gegeven – schatten waarmee ik begraven zal worden, zodat ze me herkennen als ik aankom.
Want in de hemel draait het niet om welke kerk je bezocht, of je tatoeages had of motorreed. Het gaat om de beloftes die je nakwam. De mensen van wie je hield. De kinderen die je minder alleen liet voelen.
Ethan heeft me dat geleerd. Een tienjarige jongen in een rolstoel die moediger was dan welke marinier dan ook met wie ik ooit heb gediend.
Dus ja, maat. Bikers gaan naar de hemel. En ik kom je opzoeken. Precies zoals ik beloofd heb.
Reserveer een plekje naast de jouwe. We zullen altijd vrienden blijven.
En ik kan niet wachten.
