De jaren gingen voorbij. Emilia keerde terug als een geduchte mensenrechtenactivist, haar naam nu geassocieerd met rechtvaardigheid in plaats van met een schandaal. Lucas, getransformeerd door tijd en nederigheid, werkte samen met haar om netwerken te ontmantelen die kwetsbare jonge meisjes uitbuitenden.
In de rechtszaal getuigde Emilia met haar gezicht onbedekt.
« Ik was niet de enige, » zegt ze. Ik was er één van velen. »
Het oordeel was definitief.
Later onthulde Lucas dat hij een stichting in zijn naam had opgericht, gewijd aan toegang tot de wet voor vrouwen zonder macht of geld. Emilia stemde toe, niet uit dankbaarheid, maar uit een gevoel van doelgerichtheid. Ze bouwt een leven op gebaseerd op waarheid, partnerschap en kracht. De vrouw die ooit zwijgend kamers schoonmaakte, stond nu bij de spreekgestoelte en hielp wetten vorm te geven.
En ze had nooit hoeven stoppen zichzelf te zijn om dit te bereiken.
