« Kom niet naar ons toe met Kerstmis. Mijn vrouw is ertegen. Dat is
het bericht dat mijn zoon me twee dagen voor de feestdagen stuurde. Ik herinner me dat ik glimlachte toen ik het las. Hij wist nog niet dat het huis waarover hij sprak wettelijk van mij was.

Ik heb tweeëndertig jaar besteed aan het opbouwen van mijn leven in dit land. Tweeëndertig jaar sinds ik zonder iets aankwam, twee banen werkte, elke cent spaarde, totdat ik mijn eerste huis kon kopen. Vijf jaar geleden, toen mijn zoon Michael trouwde, dacht ik dat ik een gul gebaar maakte: ik deed de aanbetaling voor een prachtig huis met drie slaapkamers voor hem en zijn vrouw Jessica. Het pand stond op mijn naam, terwijl ze hun financiële situatie stabiliseerden. Tenminste, dat dacht ik.

In het begin leek alles perfect. Toen werden de telefoontjes minder frequent, verdwenen de uitnodigingen, en werden Jessica’s opmerkingen steeds kwetsender. Tot de dag dat mij duidelijk werd gemaakt dat ik niet langer welkom was, zelfs niet met Kerstmis.