« Kom niet naar mijn bruiloft. Mijn verloofde is tegen jouw aanwezigheid. Dat is
het bericht dat mijn zoon me stuurde. Een paar woorden, droog, bruut. Binnen een paar seconden brak alles wat ik dacht dat solide was in mijn leven.

Mijn naam is Margaret. Ik ben tweeënzestig jaar oud, ik ben al vijf jaar weduwe, en ik woon in een klein huis in Sacramento. Ik heb dertig jaar van mijn leven gewijd aan lesgeven op de basisschool. Mijn zoon, Marcus, is mijn enige kind. Hij is altijd het middelpunt van mijn wereld geweest.

Voor dit bericht dacht ik dat ik simpelweg geluk kende: een bescheiden maar stabiel pensioen, een afbetaalde hypotheek, een regulier pensioen en ongeveer $80.000 aan spaargeld dat ik in de loop der decennia had opzijgezet. Niets extravagants, maar een moeizaam verworven beveiliging.

Marcus was een goede zoon. Hij belde me elke zondag. Hij herinnerde zich mijn verjaardag. Toen zijn vader stierf, reed hij elke twee weken drie uur van San Francisco om bij mij te kijken.

Dus toen hij me vertelde dat hij iemand had ontmoet, een vrouw genaamd Vanessa, was ik oprecht blij voor hem.

Een ontmoeting die een gevoel van onbehagen achterliet

De eerste keer dat ik Vanessa ontmoette was in een restaurant in de stad. Ze was mooi, elegant, heel zeker van zichzelf. Onberispelijk blond, designerkleding, alles aan haar straalde een zekere luxe uit.

Ze glimlachte, maar haar blik bleef koud. Tijdens het diner viel me kleine dingen op: de manier waarop ze Marcus onderbrak, haar onverschilligheid als ik over mijn werk sprak, haar gemak bij het bestellen van de duurste gerechten zonder ze echt aan te raken.

Toch koos ik ervoor deze signalen te negeren. Marcus was verliefd. En ik wilde niet die moeder zijn die oordeelt.

Drie maanden later vertelde hij me dat ze verloofd waren. Ik huilde van vreugde.

Toen hij me vertelde over de kosten van de bruiloft, bood ik spontaan aan om te betalen. Het was een droom voor mij: mijn zoon zien trouwen, gelukkig, zijn leven opbouwen.

In twee maanden tekende ik contract na contract:
– ontvangstruimte,
– cateraar,
– jurk,
– bloemen,
– muziek,
– foto’s,
– bar.

Mijn spaarrekening ging van $80.000 naar minder dan $15.000. Elke keer als ik twijfelde, bleef ik tegen mezelf zeggen: « Dat is wat moeders doen. »