De nacht bracht het bewijs. Mijn zwager Zachary probeerde toegang te krijgen tot mijn server. Beveiligingsbeelden toonden hem in paniek. De gegevens hebben gesproken: verduistering, schijnbedrijven, geld dat naar het buitenland wordt afgevoerd.
De volgende ochtend liep hij vol vertrouwen de vergaderruimte binnen. Hij verstijfde toen hij mij aan het hoofd van de tafel zag zitten.
« Ik ben de CEO, » zei ik. Simpel.
De schermen toonden het bewijs. De woorden vielen als vonnissen: fraude, vertrouwensschending van huurcontracten. De politie wachtte beneden op hem.
Ik heb niet gevierd. Ik werkte.
De telefoontjes stroomden binnen. Ik heb niet geantwoord.
Een week later was het Crystal Atrium leeg. Een bordje « Te huur » op de deur. Fantasieën hebben een prijs als je de rekening niet meer betaalt.
Ik ben niet langer het meisje dat op zoek is naar een plek onder het licht. Ik ben degene die de schijnwerpers aan- en uitzet.
Als je ooit mensen hebt moeten verlaten die alleen hielden van wat jij ze bracht, onthoud: zelfrespect is het duurste wat je kunt betalen.
