Een auto reed voorbij de poort, waarschijnlijk een toerist, aangetrokken door de nieuwe wandelroute van de Historical Society, die Blackwood Manor als een succesverhaal van behoud aanprees. Ik spande me niet meer in toen ik motoren hoorde, haastte me niet om te kijken wie er aankwam. De poort was op slot. De alarmen waren afgezet.
En belangrijker nog, ik had het verschil geleerd tussen geïsoleerd zijn en beschermd worden. Ik had geleerd hoe ik grenzen kon stellen zonder excuses. Ik had geleerd dat familie niet bepaald werd door bloed, maar door wie er was als je ze nodig had, wie je nee respecteerde, wie je overwinningen vierde zonder een deel van de buit te eisen.
Barnaby bewoog in zijn slaap, zijn poten trilden van dromen die niet langer op nachtmerries leken. Chase neuriede zachtjes terwijl hij werkte, een oud volksliedje dat ik niet herkende, maar toch troostend vond. De middagzon verwarmde mijn schouders en voor het eerst in jaren – misschien wel in mijn hele leven – voelde ik iets waarvan ik het bestaan bijna was vergeten.
Vrede.
Niet de fragiele, tijdelijke vrede die ik had geprobeerd te kopen door mensen te paaien die me als een geldautomaat zagen. Niet de angstige vrede van me verstoppen en hopen dat ik niet gevonden zou worden. Echte vrede.
Het soort dat voortkwam uit de wetenschap dat ik ergens voor had gevochten en gewonnen. Het soort dat voortkwam uit de keuze wie ik door mijn poorten liet en wie ik buiten hield. Het soort dat voortkwam uit het eindelijk begrijpen dat mezelf beschermen niet egoïstisch was, maar noodzakelijk.
Ik kneep in Chases hand en hij kneep terug, zijn ogen verkreukelden van een glimlach, terwijl hij zich concentreerde op zijn werk. Achter ons stond Blackwood Manor als een schildwacht, de ramen glinsterden in het lentelicht. Niet langer een belegerde vesting – een thuis, mijn thuis.
En deze keer was de poort die het beschermde er niet om angst te verbergen, maar om het geluk dat ik in mezelf had opgebouwd, te herbergen.
