Solomon glimlachte. « Ik hoefde het niet te weten. Ik had er gewoon vertrouwen in. Echte mannen verdwijnen niet als het ongemakkelijk wordt. Ze verschijnen. En ze blijven staan. »
« Ik wil ook zo zijn, » zei Tyran. « Net als jij. »
« Dat ben je al, » zei Solomon. « Je liep met trots over dat podium. Je hebt je moment niet door woede laten stelen. »
« Dus, wat nu? »
Solomon draaide de sleutel om. De motor kwam ronkend tot leven. « Nu rijden we naar huis. Jij mag het avondeten kiezen. »
Tyran grijnsde. « Waffle House. »
Salomon grinnikte. « Natuurlijk. »
Toen ze het parkeerterrein afreden, vervaagde de school achter hen. Maar de herinnering aan wat er in die gymzaal gebeurde, zou niet snel vervagen. Voor iedereen die erbij was. En voor Tyran zou die dag iets veel groters markeren dan een diploma. Het was de dag waarop hij besefte dat mannelijkheid niets te maken had met lawaai, maar alles met hoe je je gedraagt wanneer de wereld je niet meer ziet. Sommige mensen schreeuwen om gezien te worden. Anderen zitten gewoon in stilte en worden nooit vergeten.
