Die lunches waren nooit grootse gebaren. Het was geen liefdadigheid en geen medelijden. Het waren gewoon kleine, consistente, menselijke gebaren van zorg. En dat zijn de gebaren die de grootste impact hebben.
De meeste mensen denken dat vriendelijkheid alles moet oplossen om ertoe te doen. Dat is niet zo. Soms helpt het iemand alleen maar om even op adem te komen tijdens een moeilijke periode, en dat is al genoeg om de richting van hun leven te veranderen.
Zelfs nu nog, wanneer ik een extra boterham inpak of een maaltijd doneer, denk ik aan dat meisje. Ik denk aan hoe zoiets alledaags als samen lunchen een kettingreactie teweegbracht – een simpele daad van vriendelijkheid die zich over jaren uitstrekte en mensen bereikte die ik nooit zal ontmoeten.
Dat is de ware aard van de zaak: vriendelijkheid kent geen einde. Het reist verder. Het vermenigvuldigt zich. Het keert op onverwachte manieren terug.
En soms, jaren later, komt het weer bij je terug in de stem van iemand die met stille dankbaarheid zegt: « Dank je wel dat je me hebt willen zien. »
Geen gerelateerde berichten.
