Toen ik uitlegde dat het een cadeau van mijn schoonmoeder was, veranderde zijn uitdrukking—lichtjes, maar merkbaar.

Ze hebben de bomploeg ingeschakeld.

Het hele blok werd afgesloten terwijl buren zich verzamelden en in stilte toekeken. Emma zat achterin een patrouillewagen, gewikkeld in een deken, en hield zonder een woord mijn hand vast.

Ongeveer een half uur later liep een agent langzaam naar me toe.

« Mevrouw, » zei hij zacht, « uw dochter heeft precies het juiste gedaan. »

In de doos zat een grof aangepast elektronisch apparaat—slecht verborgen, onstabiel en ongelooflijk gevaarlijk.

Het was niet complex, maar wel opzettelijk. De bomtechnicus legde uit dat het niet bedoeld was om grootschalige verwoesting te veroorzaken. Het was bedoeld om degene die het opende ernstig te verwonden.

De echte vraag was niet wat het was.
Het was wie het daar had neergelegd—en waarom.

Carol werd diezelfde nacht voor verhoor meegenomen. Ze snikte onbedaarlijk en beweerde dat ze het cadeau op een vlooienmarkt had gekocht en geen idee had wat erin zat. Maar de politie heeft haar niet vrijgelaten.

De bedrading vertelde een ander verhaal.