Clara probeerde dagen later te bellen. Ik heb niet geantwoord. Mijn advocaat heeft alles afgehandeld. De zaak ging verder—niet uit wraak, maar uit grenzen. Omdat stilte misbruikers leert dat ze mogen doorgaan.
Ik heb de sloten vervangen. De gordijnen vervangen. Mijn geraniums opnieuw geplant.
Terwijl ik een nieuw deken bij het raam naaide, dacht ik aan hoeveel oudere vrouwen worden afgewezen, genegeerd, gereduceerd tot lasten. Ik had gewerkt. Ik had van hem gehouden. Ik had verloren. En toch dacht iemand dat ze me konden wissen.
Ze hadden het mis.
Ik heb niet geroepen.
Ik heb niet gesmeekt.
Ik heb niet beledigd.
Ik verdedigde wat van mij was.
Omdat respect niet erfelijk is.
Het is verdiend.
En het moet beschermd worden.
Die nacht sliep ik met open ramen, luisterend naar de zee—vredig, veilig, thuis.
Wat zou jij hebben gedaan? Deel je gedachten en ervaringen, en laten we een gesprek beginnen dat echt belangrijk is.
