Ik pakte mijn paar spullen—wat kleren, het dekentje van de baby, een klein tasje met essentiële spullen. Opa zei dat alles anders vervangen kon worden.
Toen we de kamer verlieten, raakten verdriet en kracht in mij. Mijn hart voelde gekneusd aan—maar voor het eerst in jaren voelde het ook alsof het echt van mij was.
Toen we naar buiten stapten in de koude lucht, realiseerde ik me dat ik weer vrij ademde.
Dit was niet het einde dat ik me had voorgesteld toen ik moeder werd—
maar misschien was het het begin van iets beters.
Een nieuw leven.
Een nieuw hoofdstuk.
Een kracht waarvan ik nooit wist dat ik die bezat.
En daar zal ik even even pauzeren—voor nu.
Als jij in mijn plaats was, wat zou je dan doen?
Zou je Mark willen vergeven… Of voorgoed weggaan?
Ik wil echt graag jullie mening horen.
