Ze spettert in plassen, lacht tijdens onweersbuien en deinst niet terug als er donkere wolken opdoemen. Ze is veerkrachtig, een eigenschap die ik hoop dat nooit meer nodig zal zijn.
En ik?
Ik slaap ‘s nachts goed, wetende dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Ik koos voor het kind dat bescherming nodig had, boven de volwassenen die steun eisten en in ruil daarvoor niets anders dan pijn deden.
Ik koos voor grenzen boven verplichtingen.
Ik heb mijn echte familie verkozen boven mensen die alleen aanspraak maakten op die titel als ze iets wilden.
Ze lopen nog steeds ergens rond en leven met de gevolgen van hun keuzes.
En nu leef ik hier met een vrede die ik heb gekregen doordat ik mezelf en mijn dochter eindelijk op de eerste plaats heb gezet.
Dat is geen wraak.
