Ik staarde naar het scherm, een mengeling van woede en schaamte op mijn gezicht. Ik haalde diep adem en belde Laura, mijn dochter. Ze luisterde zwijgend en antwoordde emotieloos:

« Mam, regel het zelf. Ik heb mijn eigen problemen. » Ze vroeg niet eens welk medicijn het was. Ze hing op.

Op dat moment begreep ik dat de jaren van gunsten, het oppassen van kleinkinderen, het uitlenen van geld dat nooit werd terugbetaald, niets betekenden. Ik zat op de bank, telefoon in de hand, me afvragend of ik mijn hele leven een dwaas was geweest om genegenheid te verwachten terwijl er alleen eigenbelang was.

Uren gingen voorbij. Het was al nacht toen ik een auto hoorde stoppen voor mijn huis. Ik dacht dat het een vergissing was. Maar iemand klopte op de deur. Toen ik hem opendeed, zag ik Ethan, mijn 18-jarige kleinzoon, met donkere kringen onder zijn ogen en gekreukte kleren.

« Oma, » zei hij, « ik heb 400 mijl gereden. Ik heb niet veel… » Hij haalde een envelop tevoorschijn met $500.

« Het is alles wat ik heb, maar ik kon niet niet komen. »

Op dat moment, met Ethan voor me, wist ik dat wat ik vanaf dat moment ook zou doen, ieders leven zou veranderen. En de mijne ook.

Ik omhelsde Ethan met een kracht waarvan ik niet wist dat ik die bezat. Hij rook naar uitputting en benzine. Ik maakte iets te eten voor hem terwijl hij vertelde dat hij de auto van een vriend had geleend en zonder aarzeling was weggereden. Hij vroeg niet waarom ik het geld nodig had. Hij was er gewoon. Dat deed me het meeste pijn… en wat mij het meest raakte.

Ik heb die nacht niet geslapen. Ik dacht aan Daniel, aan Laura, aan de jaren dat ik mijn kinderen boven mezelf stelde. Ik dacht ook aan Ethan, die parttime werkt terwijl hij studeert, en nog steeds bereid is me alles te geven wat hij had.

Bij zonsopgang nam ik een beslissing die niet impulsief was, maar wel definitief.