« Logan vroeg ons dit te regelen terwijl hij in Singapore is, » loog Sienna soepel. « Het is maar een beetje formaliteit voor het bedrijf, om alles voor hem te beschermen. Het duurt maar een minuut. »
« Nee, » zei Helen, het woord bijna een ademtocht. « Ik teken niets zonder mijn jongen. »
Wallace stapte naar voren en haalde een vulpen tevoorschijn. « Mevrouw, het is een simpele zaak. Als je niet tekent, kan je zoon veel geld verliezen. Je houdt van hem, ¿verdad? Je wilt het beste voor hem. »
Vanaf de console drukte Logan op opnemen op alle feeds. Video. Audio. Elk woord, elk gebaar.
Helen sloot haar ogen. « Ik zei nee. »
Geduld knapte in Sienna’s gezicht. Ze greep Helens hand veel te hard vast en duwde de pen in haar stijve vingers.
« Je gaat tekenen, Helen, » siste ze. « Nu meteen. »
« H-stop, » jammerde Helen.
« Houd haar andere arm vast, » beval Sienna. « Tyler, help me. »
Dat was de lijn.
Logan kon niet langer wachten.
Hij schakelde over op de intercom voor het hele huis. Elke luidspreker in elke kamer was aangesloten op dat circuit. Hij haalde adem en sprak, liet alle woede die hij had ingeslikt in zijn stem opkomen.
« Laat mijn moeder los, Sienna. »
Zijn stem rolde door het huis, diep en versterkt, alsof het uit de muren zelf kwam.
Alle drie de mensen in de slaapkamer sprongen. Wallace liet zijn aktetas vallen. Tyler draaide zich om, ogen wijd opengesperd.
« Dat is hem, » hijgde Tyler. « Hij is hier. Hij is nooit weggegaan. »
« Waar ben je, Logan? » riep Sienna, terwijl ze probeerde brutaal te klinken terwijl haar benen trilden. « Kom eruit en zeg het recht in mijn gezicht. »
« Ik hoef niet naar buiten te komen om je te zien, » antwoordde Logan via de luidsprekers. « Ik zie alles. Je leugens. Jouw hebzucht. En jouw angst. »
Hij tikte op een commando. De lichten in de slaapkamer begonnen te knipperen, niet gevaarlijk, maar snel genoeg om onrustig te worden.
