Kerstavond begint met sneeuw die niet helemaal blijft plakken. Mijn telefoon geeft 47 gemiste oproepen aan van nummers die ik heb gedeblokkeerd maar gearchiveerd. Ik luister nog één keer naar de laatste voicemail.
Eleanor huilt. Echt huilen.
We missen onze dochter Rebecca. Alsjeblieft. Het is Kerstmis.
Ik archiveer het zonder te reageren.
Mijn uitverkoren familie arriveert om zeven uur. Professor Kalin brengt wijn. Julian vertelt over de laatste bestuursvergadering. Anderen van AgriCorps druppelen binnen, met eten, gelach en het gemak van mensen die elkaar hebben uitgekozen.
We eten. We praten. Niemand vraagt naar mijn echte familie.
Later, tijdens het afwassen, zie ik mijn weerspiegeling in het donkere raam. Lake Michigan strekt zich achter me uit. Weids, onverschillig en prachtig. Hetzelfde gezicht dat ze probeerden uit te wissen. Dezelfde persoon die ze opnamen en tekortschoten. Nog steeds hier. Nog steeds in ontwikkeling. Nog steeds in groei.
Bedankt voor het startkapitaal, denk ik. Je hebt me geleerd dat ik overal kan groeien. Zelfs in ballingschap. Vooral in ballingschap.
De stilte die ik heb verdiend, nestelt zich om me heen als dure kasjmier. Warm. Verdiend. Van mij.
Nieuws
