Mijn stem blijft vlak. Vast.
Ik zal er verstandig mee omgaan.
Arthurs schouders zakken. Eleanors glimlach wordt oprecht. Het Rebecca-probleem is eindelijk opgelost. Merediths teleurstelling straalt van haar gezicht. Geen tranen voor haar video. Geen drama voor haar Instagram-verhaal.
Ik vouw de cheque zorgvuldig, vouw hem één keer en stop hem in mijn portemonnee. Het papier is dik. Duur. Het soort cheque dat Arthur gebruikt voor belangrijke transacties.
Ze weten niets van de overschrijving. $8.500.000, 48 uur geleden bevestigd. Het staat op mijn rekening terwijl ze me $5.000 overhandigen alsof het een fortuin is.
Ze weten niet dat Julian Vance, de CEO van AgriCorps, me persoonlijk heeft gebeld. Dat professor Kalin mijn herstelgegevens heeft doorgestuurd naar de Agritech Summit. Dat hun dochter, de schaamteloze, degene die er niet helemaal bij past, iets heeft gebouwd dat de moeite waard is om te kopen.
Arthur heft zijn wijnglas.
Op naar een nieuwe start.
Ik hef mijn glas water op en glimlach. Laat ze maar denken dat het dankbaarheid is. Dat is het niet.
Zes maanden voor de fluwelen box en het Austin-ticket zat ik in het kantoor van professor Kalin in Stanford terwijl hij mijn Terrasense-voorstel met de precisie van chirurgen die tumoren verwijderen, afkraakte.
Het idee is prima, Rebecca.
Hij tikte met zijn pen op mijn uitgeprinte presentatie. Drie maanden werk, teruggebracht tot 18 geniete pagina’s.
Maar de gegevens zijn schaars. Dit is slechts een klassenproject.
De tl-verlichting zoemde boven ons. Het koffiezetapparaat piepte verderop in de gang. Normale geluiden op een moment dat aanvoelde alsof ik viel. Ik had weerstand verwacht. Vragen over de methodologie. Zorgen over de schaalbaarheid. Geen ontslag.
Wat zou het meer maken dan een applicatie?
Bewijs dat uw algoritme ook buiten een gecontroleerde omgeving werkt.
Hij schoof het voorstel terug over zijn bureau.
Op dit moment heb je de theorie. Beleggers willen resultaten.
Ik liep via de campus terug naar mijn appartement. Oud-studenten vierden het einde van de tentamens. Langs het koffietentje waar Meredith en ik studeerden voordat ze naar Yale overstapte. Het voorstel voelde zwaarder in mijn rugzak dan het zou moeten. Theorie. Gewoon een schoolproject.
Ik had mijn hele leven al variaties op die woorden gehoord. Van Arthur toen ik milieuwetenschappen boven economie verkoos. Van Eleanor toen ik koolstofvastlegging uitlegde in plaats van trouwlocaties te bespreken zoals Meredith. Van elk familiediner waar mijn onderzoek achtergrondgeluid werd tot Merediths laatste prestatie.
Maar professor Kaelin was geen familie. Hij had geen belang bij mijn falen. Wat betekende dat hij gelijk had.
De volgende drie weken bracht ik door in de universiteitsbibliotheek. Overleven op automaten, koffie en het soort vastberadenheid dat voortkomt uit het onderschatten van je hele leven.
De aanvraag voor de Callaway Innovation Grant vroeg om 12 pagina’s. Ik gaf ze er 30. Ze wilden één aanbevelingsbrief. Ik kreeg er vier. Ze wilden een budgetspecificatie. Ik heb een volledig financieel prognosemodel gemaakt.
De acceptatiemail kwam om 2 uur ‘s nachts binnen. $75.000.
Ik belde naar huis vanuit het lege lab. Te opgewonden om tot de ochtend te wachten. Eleanor nam op na de vierde keer overgaan.
Dat is mooi, lieverd.
Haar stem klonk afstandelijk. Afgeleid.
Luister, Meredith is net in de Yale Law Review verschenen. Geloof je het? De jongste redacteur in 15 jaar.
Mam, ik heb de Callaway-beurs gewonnen. Het is een van de meest competitieve.
Dat is geweldig, Rebecca. Ik moet gaan. Je vader is aan de andere kant van de lijn met de Yale Alumni Association.
Het klikkende geluid van de verbroken verbinding galmde door Stanfords lege lab. De tl-verlichting zoemde. Mijn laptopscherm gloeide op met de e-mail met de toelatingseisen. $ 75.000 aan validatie die niet kon tippen aan Merediths laatste trofee.
Ik keek naar mijn Terrasense-voorstel, naar drie weken slapeloos werk, naar het bewijs dat ik iets echts kon bouwen. Toen ging ik aan de slag.
Het subsidiegeld ging naar een extern ontwikkelingsteam in Bangalore, zorgvuldig geselecteerd na wekenlange interviews. Elk contract specificeerde mijn exclusieve eigendom van de intellectuele eigendom. Elke regel code werd gedocumenteerd, voorzien van een tijdstempel en in drievoud opgeslagen.
Ik heb David Morrison aangenomen, een parttime data-analist die ‘s avonds en in het weekend werkte en het sensorennetwerk in elkaar zette, terwijl hij overdag lesgaf in natuurkunde op de middelbare school.
Professor Kalin kwam op een avond langs in het lab en trof mij aan, verdiept in de kalibratieprotocollen.
Je meent dit serieus.
Je zei dat ik veldgegevens nodig had.
Ik keek niet op van mijn laptop.
Ik ontvang veldgegevens.
Drie maanden later had ik mijn pilotprogramma. Een kleine familieboerderij buiten Fresno. Een bedrijf in de derde generatie. Wanhopig genoeg om een onbewezen systeem van een Stanford-student te proberen, die een betere irrigatie-efficiëntie beloofde.
Het algoritme ging op een dinsdagochtend in maart live. Donderdagmiddag wist ik al dat er iets mis was.
De bodemvochtigheidswaarden schommelden enorm. Het irrigatieschema werd met de verkeerde intervallen geactiveerd. Ik zag vanaf mijn laptop hoe 30% van hun testgewas verdronk in het water dat mijn systeem had aangegeven.
De stem van de boer bleef kalm toen hij belde. Gecontroleerd. Het soort controle dat je krijgt als je je levensonderhoud in realtime ziet slinken.
We sluiten het af, Rebecca.
