In het dorp heeft het door de heer Lam gefinancierde schoolprogramma effect gehad. Verschillende mensen schreven me verontschuldigingsbrieven, die ik zonder antwoord las. Sommige wonden genezen maar laten littekens achter. Mevrouw Phuong kwam ons bezoeken; Ze wilde alleen weten of we gelukkig waren. En dat waren we.
Thanh’s foto, tien jaar lang dicht bij zijn hart gedragen, hing nu in een zilveren lijst, omringd door beelden uit zijn hele leven. Minh staarde lang naar hen, bouwde een band op met zijn vader, die hij nooit had ontmoet.
Op de sterfdag van Thanh gingen we naar zijn graf. Voor het monument lieten meneer en mevrouw Lam ons alleen.
« Hallo, pap, » zei Minh met een heldere stem. « Mijn naam is Minh. Ze zeggen dat ik net als jij ben. Ik hoop zoals jij te zijn: vriendelijk en moedig. Mama is de sterkste persoon die ik ken. Ik zorg wel voor ze. Ik zal je trots maken. Dat beloof ik. »
Die nacht viel ik voor het eerst in tien jaar in slaap zonder de last van onzekerheid en schaamte. De waarheid kwam eindelijk naar buiten: de man van wie ik hield heeft ons niet in de steek gelaten – hij stierf toen hij terugkwam. Onze zoon zou opgroeien met het besef dat hij gewenst, geliefd en begeerd was.
De regen die zijn geboorte en ons vertrek uit het dorp vergezelde, leek mij een vloek. Nu begrijp ik het: het was een zegen. Hij waste de oude wereld weg om plaats te maken voor de nieuwe. Hij maakte het bord schoon zodat we een ander verhaal konden schrijven.
