Adrian knikte. « Ja, en het spijt me dat ik te laat ben. »
Elena’s hart deed pijn. Jarenlang had ze zich dit moment voorgesteld, soms met hoop, soms met woede. Maar toen ze de oprechtheid in zijn ogen zag, voelde ze iets in haar verzachten.
Adrian draaide zich om naar de verzamelde dorpelingen. « Deze vrouw heeft mijn zoon in haar eentje opgevoed. Ze heeft gedaan wat ik had moeten doen. Jullie mogen trots zijn haar te kennen. »
Het gemompel verstomde. Degenen die haar hadden bespot, sloegen nu hun ogen neer.
Die avond nodigde Adrian hen uit voor een diner in een nabijgelegen hotel. Voor het eerst reed Jamie in een luxe auto, zijn gezicht tegen het raam gedrukt terwijl de lichten van de stad aan hem voorbij trokken. Elena zat naast Adrian, haar gedachten draaiden.
“Waarom kom je nu terug?” vroeg ze.
Hij keek haar ernstig aan. « Omdat ik nooit ben gestopt met proberen. En nu ik je gevonden heb, ben ik niet van plan je weer kwijt te raken. »
Een week later kocht Adrian een klein huis voor haar in de buurt van de stad, niet als liefdadigheidsinstelling, maar als begin. Hij moedigde haar aan om een eigen bakkerij te openen, iets waar ze altijd al van had gedroomd. Hij schreef Jamie in op een goede school en bracht elk weekend bij haar door.
Het nieuws verspreidde zich snel in haar geboortestad. Dezelfde mensen die haar ooit hadden bespot, spraken nu vol bewondering over haar naam. Een paar mensen kwamen hun excuses aanbieden, maar Elena glimlachte slechts. Vergeving, zo had ze geleerd, bevrijdde haar meer dan wrok ooit zou kunnen.
Op een avond, terwijl ze op hun veranda zaten te kijken naar de zonsondergang, vroeg Jamie: « Mam, zijn we nu een gezin? »
Elena glimlachte en streek zijn haar van zijn voorhoofd. « Dat waren we altijd al, lieverd. Het duurde alleen even voordat iedereen het zag. »
Adrian pakte zachtjes haar hand. « Je gaf me iets waarvan ik niet wist dat ik het nodig had: een thuis. »
De vrouw die ooit door haar buren werd uitgelachen, was een stil symbool van veerkracht geworden. Haar jarenlange strijd definieerde haar niet langer; ze had haar gevormd tot iemand die onbreekbaar was.
En toen mensen haar vroegen hoe ze die tien eenzame jaren had overleefd, zei Elena eenvoudig: « Omdat ik nooit ben gestopt met geloven dat de liefde op een dag haar weg terug zou vinden. »
