Een paar dagen later keken we naar Zayds toespraak ter gelegenheid van het aanvaarden van de nominatie. Zijn toon was kalm, zijn woorden bedachtzaam.
« Aan degenen die in een tweede kans geloofden — ik herinner me jullie.
En aan degenen die de deuren sluiten, ik herinner mij jou ook. »
Geen bitterheid. Alleen de waarheid. En genade.
Die ene zin achtervolgde me. Voor mij was het gewoon weer een dossier. Voor hem had het een obstakel kunnen zijn dat het pad van zijn leven veranderde.
### Vergadering
Een week later woonde ik zijn eerste openbare bijeenkomst bij, nerveus maar vastberaden. Toen ik vooraan in de rij kwam, keek hij me een lange tijd aan. Toen glimlachte hij.
« Je komt me bekend voor, » zei hij.
Ik slikte. « We hebben elkaar eens ontmoet — je hielp ons toen onze auto kapot ging op Route 9. »
Zijn ogen lichtten op. « Jullie waren dat stel! Ik zal die nacht nooit vergeten. Het vreemde — ik was klaar om alles op te geven. Maar toen ik je wegjoeg, dacht ik dat het misschien belangrijk is om iets goeds te doen. Dat moment gaf me de kracht om door te gaan. »
Ik aarzelde, en bekende toen. « Ik denk dat ik je later pijn heb gedaan. Ik werkte op de afdeling ruimtelijke planning — ik heb Bright Steps gesloten. »
Hij dacht erover na. « Je had waarschijnlijk niet ongelijk. Deze plek had problemen. We waren kinderen die probeerden te veel te doen door te weinig te hebben. »
« Het spijt me, » zei ik zacht.
Hij knikte. « Bied geen excuses aan. Soms leidt een gesloten deur naar de rechter. Als Bright Steps niet was afgelopen, was ik misschien nooit weggegaan. Ga nooit naar Harvard. Nooit je doel vinden. »
Toen voegde hij zachtjes toe: « Ik koester geen wrok. Maar ik herinner het me — omdat herinneren je helpt groeien. »
