Maanden gingen voorbij. De winter heeft plaatsgemaakt voor de lente.
Mijn grootvader kreeg zijn kracht terug, veel meer dan de dokters hadden gehoopt. Mijn ouders moesten hun daden onder ogen zien. Geen spectaculaire wraak, maar een confrontatie met de realiteit.
Op een zondag deelden we samen een maaltijd. Niet zoals vroeger. Niet in ontkenning. Maar met een nieuwe, fragiele, nog steeds aarzelende eerlijkheid.
« Het spijt me, » zei mijn vader uiteindelijk. Het was niet perfect, maar het was echt.
Wat ik begreep is dat gerechtigheid niet altijd bestaat uit straffen. Soms wordt het gebruikt om te voorkomen dat de schade opnieuw gebeurt. Om degenen te beschermen die zichzelf niet langer kunnen verdedigen.
Mijn grootvader vertelde me op een avond, toen het huis eindelijk warm en stil was: « Ik dacht dat ik wraak wilde. In werkelijkheid wilde ik gezien worden. Wees voorzichtig. »
Dit verhaal gaat inderdaad over nalatigheid. Maar ook van moed, verantwoordelijkheid en moeilijke keuzes.
Soms betekent van iemand houden dat je nee zegt. Stel grenzen. De waarheid eruit forceren.
En soms is de grootste kracht niet om te vernietigen… Maar om te repareren.
