Ze hadden me gezien voordat ik in hun buurt kwam. Mijn moeder was de eerste die bewoog—haar hielen krakten op het grind terwijl ze op me af snelde. Ze stopte net voor mij, haar handen trilden.
« Kolonel? » fluisterde ze. « Mijn God, Alex… Is dat echt waar? »
Ik knikte. « Dat klopt, mam. »
Ze knipperde om haar tranen tegen te houden en keek me in het gezicht alsof ze een vreemde zag. « Al die jaren dacht ik dat ik als moeder had gefaald. Ik zei tegen mezelf dat als ik minder aandringerig was geweest, je misschien niet had opgegeven. Maar je hebt niet opgegeven, toch? »
« Nee, mevrouw, » antwoordde ik zacht. « Ik kan je alleen niet vertellen waarom. »
Toen stapte mijn vader naar voren. Een voormalig luchtmachtofficier, nog steeds zo stijf, zijn dagen in uniform achter zich, maar zijn houding onveranderd. « Je hebt tegen ons gelogen, » zei hij, zijn stem laag. « Op je familie. Op je broer. »
« Ik heb orders opgevolgd, » antwoordde ik. « Dat heb je me geleerd. »
Zijn kaken spanden zich aan. « De orders betekenen niets als het de familie uit elkaar haalt. »
Even sprak niemand. De lichten van de ceremonie flitsten achter ons en wierpen lange schaduwen op het platform. Ethan stond iets achter, zijn armen over elkaar, zijn ogen brandend van vragen.
Eindelijk sprak hij. « Dus nu? Ben je terug? »
« Officieel aangewezen en met pensioen, » antwoordde ik. « Deze keer voor goed. Ik ben klaar met de geheimen. »
Hij knikte, een klein glimlachje gleed over zijn lippen. « Misschien is het tijd om opnieuw te beginnen. Als broeders, niet als schaduwen. »
Ik glimlach op mijn beurt. « Dat zou ik leuk vinden. »
Mijn vader legde een hand op mijn schouder—stevig, vastberaden, een gebaar dat ik al tien jaar niet had gevoeld. « Welkom thuis, zoon. »
Voor een moment vervaagden alle jaren van afstand en bedrog. Er was alleen de familie—imperfect, trots, en eindelijk heel.
Terwijl de wind de laatste echo’s van de ceremonie droeg, keek ik toe hoe de vlag boven de basis wapperde — half verlicht, stabiel tegen de donker wordende lucht.
Voor het eerst in jaren voelde ik het gewicht van mijn borst vallen. Ik was niet langer degene die had opgegeven. Ik was niet langer de geest van het systeem.
Ik was thuis.
En deze keer zou ik daar blijven.
