Later, in het gangpad, kwam mama bij me zitten.
Zonder masker.
« Ga niet weg. »
« Waarom? »
« Omdat je gelijk hebt. Over alles. »
Ze vroeg om het te begrijpen. Niet geld. Werk.
Toen sprak ik met hem over de ambachtslieden, de winkeliers, degenen die door de administratie worden verstikt.
Ze luisterde.
Oh, echt.
« Ik ben trots op je, » zei ze uiteindelijk.
« Van mij, of van mijn bankrekening? »
Ze aarzelde. Toen antwoordde ze goed.
Ik bleef met Kerstmis.
De dagen die volgden waren niet perfect, maar anders.
Een verontschuldiging. Grenzen. Toetsen.
En beetje bij beetje veranderde er iets.
Ik ben toch weggegaan.
Omdat ik het wilde.
Niet omdat ik werd weggejaagd.
Ik heb een eenvoudig huis gekocht. Een helder kantoor. Een gekozen locatie.
Mijn familie leerde eerst te vragen « waarom » voordat « hoeveel. »
Om mezelf voor te stellen zonder me te betalen.
De dag dat ik mijn nieuwe werkplek voor ondernemers opende, zei mijn moeder simpelweg:
« Ze is mijn dochter. Ze helpt anderen slagen. »
Niet rijk.
Niet beroemd.
Mijn dochter.
Die avond, toen ik de deur sloot, voelde ik het kleine sleutelhangertje onder mijn vingers.
Geen symbool van rijkdom.
Maar van erbij horen.
En voor het eerst voelde ik niet meer dat ik het moest verdienen.
