Zeven dagen later verlieten ze het penthouse met een paar koffers. Geen meubels. Geen kunst. Geen dure souvenirs. Gewoon de realiteit.
Ik liet ze een bescheiden appartement na voor zes maanden, een paar voedselbonnen en een lijst met klusjes. Niet uit zwakte. Uit vrije wil.
Toen de liftdeuren voor hen dichtgingen, keerde de stilte terug. Maar deze keer was het licht.
Op de toonbank lag de laatste zwarte kaart. Ik pakte het op, keek er even naar, en sneed het toen doormidden boven de vuilnisbak.
Het scherpe geluid van gebroken plastic galmde door de lege ruimte.
Mijn naam stond op de akte. Mijn geld was veilig. En voor het eerst in lange tijd was mijn leven helemaal van mij.
