Ik heb niet gehuild. Ik heb actie ondernomen. Zoals ik altijd deed in het zakenleven.
Ik deed wat elke instelling doet bij een beveiligingslek: ik heb de toevoer afgesloten. Ik heb de bank gebeld en alle extra kaarten laten blokkeren. In de winkel, onder de kroonluchters en champagne, werd de kaart geweigerd. Eén keer. Toen twee. En dan definitief.
De vernedering was onmiddellijk. De blikken, het gemompel, de paniek. Elaine belde Ryan. Dan ik. Ik deed alsof ik het niet begreep, sprak over een « bug ». Ik hing op.
Dit was nog maar het begin.
Ik heb de accounts opgeschort: chauffeur, privéclub, diensten, abonnementen. Ryans maandsalaris — een vermomde toelage — is gestopt. De koelkast is leeg. Het licht ging uit. De stilte is neergedaald.
