De vreemdeling kwam dichterbij en sprak voor het eerst meer dan een paar woorden. « Je hebt het goed gedaan, » zei hij eenvoudig, zijn stem laag, kalm, maar met onmiskenbaar gewicht. « De meesten zouden het al lang voor die tijd hebben opgegeven. »
« Dank je, » antwoordde ze aarzelend. « Ik… Ik begrijp niet eens waarom je me hebt geholpen. »
« Waarom deze schoenen? » Hij pauzeerde, keek haar aandachtig aan, alsof hij afmette of ze de waarheid kon verdragen.
« Soms kan het kleinste gebaar alles veranderen. Andere keren is het de eerste stap in een leven dat wacht tot jij het opeist. » Haar ogen hadden een diepte die Laya’s hart deed opspringen.
« Wil je dit leven, Laya? » De vraag bleef in de lucht hangen, zwaar en geladen. Ze wilde knikken, ja zeggen, maar haar instincten fluisterden voorzichtigheid.
Wie was hij echt? Wat verwachtte hij van haar? Toch werd er iets in zijn hart wakker. Een erkenning dat ze een verhaal was binnengegaan dat groter was dan zijzelf. Een verhaal dat al begonnen was voordat ze zelfs wist dat het bestond.
En plotseling draaide de vreemdeling zich om, liep weg zonder nog een woord te zeggen, haar alleen achterlatend bij de fontein, haar hart bonzend, haar schoenen doorweekt en een miljoen onbeantwoorde vragen.
Kon ze hem volgen naar deze onbekende wereld? Was het geluk, het lot, of iets complexers dat hen bij elkaar had gebracht? En bovenal, wat wilde hij eigenlijk van haar? Laya had geen idee, maar ze wist dat haar leven net op zijn kop was gezet.
