« Mag ik je schoenen lenen voor mijn diploma-uitreiking? » Vroeg het arme meisje, haar handen trilden terwijl ze haar versleten sneakers vasthield, zich niet bewust dat de man voor haar niet zomaar iemand was, maar een miljonair-CEO wiens beslissingen levens in een oogwenk konden veranderen. Ze keek hem aan met wanhopige hoop, haar dromen hingen aan een zijden draadje.

Maar hij keek haar aan met een stille intensiteit die zijn hart sneller deed kloppen, zich afvragend of vriendelijkheid of oordeel op de eerste plaats zou komen. Hij glimlachte lichtjes. Maar wat hij daarna deed, schokte iedereen en liet haar zich afvragen of deze vreemdeling de sleutel had tot een leven dat ze zich alleen in haar dromen had voorgesteld. Wie was hij echt onder zijn op maat gemaakte pak? En waarom bleven zijn ogen op haar rusten alsof hij haar verhaal al kende? Zou het lenen van schoenen ooit echt alles voor haar kunnen veranderen? Of was dit het begin van iets veel groters, veel onverwachter dan ze allebei hadden kunnen voorzien?

Regen had de gebarsten trottoirs van Eastwood Street verdronken, waardoor de goten van de stad in miniatuurrivieren veranderden. Laya Dawson klemde haar dunne jas om haar schouders, trok bij elke stap een pijnlijk gezicht, de versleten sneakers die het ritme vasthielden, waren doordrenkt van het water. Zijn beurs dekte nauwelijks het collegegeld, en het extra geld ging naar huur en boodschappen, waardoor er weinig overbleef voor kleding of iets wat op waardigheid leek.

Vandaag was anders. Vandaag was het afstuderen, en ze had zichzelf beloofd niet te verschijnen met die versleten sneakers die haar door vier zware jaren op de universiteit hadden geholpen. Ze had misschien naïef gehoopt dat er met de tijd een wonder zou komen. Ze had niet verwacht dat dit wonder recht voor haar zou staan, gekleed in een onberispelijk pak alsof het uit een fotoshoot kwam in plaats van uit een regenachtige straathoek.

Laya aarzelde, keek naar de gepolijste leren schoenen die hij droeg, het zwakke licht van een horloge op zijn pols ving de laatste regendruppels op. Ze had geen idee wie hij was, maar iets aan zijn houding—kalm, zelfverzekerd, krachtig—deed haar maag draaien van ontzag en bezorgdheid. « Mag ik je schoenen lenen voor mijn diploma-uitreiking? » vroeg ze, bijna struikelend over de woorden.

Zijn stem was nauwelijks hoorbaar boven het lawaai van verkeer en het spatten van de banden op het water. Hij boog zijn hoofd, de student, alsof hij uit een totaal andere wereld kwam. Er was geen ongeduld, geen neerbuigendheid, alleen nieuwsgierigheid, bijna als een raadsel dat zich plotseling aan hem voordeed. « Mijn schoenen lenen? » herhaalde hij, de hoek van zijn mond steeg omhoog in een lichte geamuseerde glimlach.

« Ja, » antwoordde Laya, terwijl ze naar haar sneakers keek. « Van mij daar? » Ze viel stil, beschaamd, wetende dat woorden de jaren van strijd, de nachten van tranen om de studiebeursformulieren en de klusjes, de vermoeidheid die aan haar botten kleefde, niet konden verklaren. Even leek de straat stil te staan. Voetgangers liepen voorbij, onverschillig.

Maar in deze kleine bubbel van stromende regen en stadsgeluid vertraagt de tijd voor hen beiden. Hij knikte langzaam, bijna onmerkbaar. Maar zijn ogen droegen een gewicht dat zijn hart sneller deed kloppen. « Waarom niet? » zei hij tenslotte, zijn stem kalm en resonerend. « Maar waarom ik? » Laya knipperde met haar ogen.