De daaropvolgende zaterdag werd er voor de basis in Barksdale een persconferentie gehouden.
Naomi Ellsworth verscheen in ceremoniël uniform. Onberispelijke medailles. Rechtop houding. Zelfverzekerde blik.
« Mijn naam is generaal Naomi Ellsworth, » zei ze. « Ik heb dit land negenentwintig jaar gediend. En in Mosswood deed het niets uit. »
Ze pauzeerde.
« Ik ben niet beoordeeld op mijn karakter of mijn dienst, maar op mijn uiterlijk en vooroordelen. »
Journalisten schreven in paniek. Maar Naomi sprak vooral tot degenen die iets pijnlijk herkenbaars herkenden in de scène.
« Ik ben hier niet voor excuses, » vervolgde ze. « Ik ben hier omdat stilte geen optie is. Verantwoordelijkheid, respect en menselijke waardigheid zijn niet onderhandelbaar. »
Ze concludeert zonder nadruk:
« Ik ben niet vernederd. Dat waren ze. En de geschiedenis zal het onthouden. »
Ze verliet het spreekgestoelte zonder vragen te beantwoorden, tot steeds groter applaus.
Naomi wist dat de wereld niet van de ene op de andere dag zou veranderen. Maar ze wist ook dat ze door te weigeren te zwijgen, iets had verplaatst.
Soms is je stem het enige wapen dat niemand je kan afnemen.
En soms is één stem genoeg om een heel systeem zichzelf onder ogen te laten kijken.
