De juridische procedure heeft zijn gang gegaan. Langzaam. Koud. De rekeningen zijn gecontroleerd. Misbruik aan het licht gebracht. Mijn aandelen zijn gescheiden van de rest. Schulden herschikt. De overeenkomsten met de familie Cole werden heronderhandeld.
Ik zocht geen wraak. Ik zocht bescherming.
Het bedrijf van mijn vader heeft in zijn oorspronkelijke vorm niet overleefd. Niet vanwege mij, maar omdat het gebaseerd was op controle en stilte. Sommige medewerkers zijn bij onze nieuwe structuur gekomen. Anderen zijn andere wegen ingegaan.
Jenna begon zich van dit systeem af te wenden. Ze heeft ervoor gekozen niet langer te zwijgen.
Op de dag dat we vertrokken, op het vliegveld, voelde ik noch triomf noch spijt. Alleen een vorm van heldere rust.
Toen ze aan boord van het vliegtuig stapte, keek Lily uit het raam en fluisterde afscheid tegen de wolken. Ze wist niets van wat deze plek voor mij betekende. En dat was prima.
Mijn vader daarentegen bleef met zijn gevolgen zitten. Mijn broer met zijn woede. Ik, met mijn leven.
Dit verhaal is er geen van wraak. Het is een keuze.
Nee zeggen kan duur zijn. Maar soms is het de enige manier om jezelf te redden.
Afsluiting is niet iets wat we krijgen. Het is iets wat we geduldig bouwen, met duidelijke grenzen en de waarheid.
En soms is weggaan de meest liefdevolle beslissing die je voor jezelf kunt nemen.
