Twee eenzaamheden in het aangezicht van gevaar
Tussen angst en vlucht werd iets onverwachts geboren. Geen belofte. Geen romantisch verhaal. Een stille herkenning.
Twee eenzaamheden die voor elkaar stonden, simpelweg omdat er niemand anders op die brandende weg was.
De nachten gingen voorbij onder de koplampen van de vrachtwagen, de lucht veranderde en elke stop werd een weddenschap. Natalia sprak soms over haar voormalige leerlingen, de boeken die ze graag gaf. Ik vertelde de weg, de kilometers, het leven dat voorbijgaat zonder ooit te stoppen.
Op een avond, toen de hoofdstad niet ver weg was, kwam de waarheid aan het licht.
Wat er nog te verdedigen was
Natalia bekende me wat ze de hele tijd had verborgen: ze was ernstig ziek. Hij had weinig tijd. Deze strijd was niet alleen een kwestie van rechtvaardigheid.
Het was een manier om betekenis te geven aan wat er van zijn leven over was.
Ik ben niet weggelopen.
We zijn samen doorgegaan, gedreven door een eenvoudige overtuiging: zolang we vooruitgaan, is niet alles verloren. Onder de koplampen van de vrachtwagen en de bewegende lucht kozen we ervoor erin te geloven.
Niet omdat het redelijk was.
Maar omdat het menselijk was.
En soms is dat genoeg.
