Stoom steeg op uit onze papieren bekertjes en kringelde in de warme lucht. Hij schoof een kleine USB-stick over de tafel alsof het een sleutel was tot iets gevaarlijkers dan data.
« Versleutelde back-up van klantgegevens », zei hij. « Als Connor tijdens je pitch de demo probeert te hacken, schakel dan direct over. Geen downtime. »
« Ryan denkt dat juridische dreigementen mij bang maken, » zei ik, terwijl ik de schijf in mijn zak stak.
Garrett grijnsde terwijl hij zijn espresso dronk.
« Advocaten rekenen angst per uur », zei hij. « Jullie rekenen resultaten per contract. »
Toen ik in de lift terugging naar mijn kamer, vormden zich in mijn hoofd allerlei opties, alsof ik code aan het compileren was.
Optie één: het evenement helemaal overslaan. Connor wint het verhaal, zonder tegenstand. Ik bescherm mijn vrede, maar geef hem voor altijd de microfoon.
Optie twee: blindelings aanwezig zijn en in realtime reageren op wat hij ook maar zegt. Veel drama, veel risico.
Optie drie: ga goed voorbereid op pad, controleer de uitkomst en maak van zijn podium het mijne.
Keuze drie is vastgelegd als een laatste toetsaanslag.
Opa verdiende het om met hem in contact te komen, zolang hij nog kracht had.
De senatoren verdienden een openhartig gesprek over efficiëntiemetingen en bezuinigingen.
Connor verdiende het om een spiegel voorgehouden te krijgen.
Jenna bevestigde dit via sms.
Vlucht geboekt. Privéauto naar het hotel bij landing.
Riley volgde het op.
Opa keek op toen ik zei dat je misschien zou komen, schreef ze. Ze vroeg of je nog steeds schaakt.
Mijn antwoord was simpel.
Zeg hem dat de koningin klaar is om te vertrekken.
De ochtend van het feest werd ik wakker vóór mijn wekker. De lucht boven Albany was een effen wintergrijs laken. Ik streek mijn pak zelf, strijkte elke naad strak en koos een zwart jasje met subtiele satijnen revers en een pantalon die als een pantser paste.
De klok sloeg 19.00 uur toen ik die avond de deuren van de countryclub binnenliep. Het rook er naar dennen, gepofte kastanjes en geld. Groenblijvende slingers hingen over mahoniehouten balustrades. Een torenhoge kerstboom domineerde de verre hoek, druipend van de gouden ornamenten en witte lampjes.
De kroonluchter in de hal zorgde voor een warm, bedrieglijk licht.
Ik gaf mijn wollen jas aan de bewaker en streek de mouwen van mijn pak glad, alsof ik de afgelopen zes jaar ook netjes kon maken.
Het zwarte maatpak eronder was strak en kreukvrij. Minimale sieraden. Geen opvallende tas, geen merklogo’s die om goedkeuring schreeuwden.
Ik ben niet hierheen gekomen om indruk op ze te maken.
Ik kwam om iets te beëindigen.
Riley zag me bijna meteen vanaf een hoge cocktailtafel bij de bar, haar rode jurk fel afstekend tegen de gedempte groen- en goudtinten. Ze stak haar hand op, haar journalistieke notitieboekje discreet opgeborgen in haar clutch als een geheim wapen.
« Val, je hebt het gehaald, » zei ze toen ik bij haar kwam.
Ze omhelsde me snel en haar stem werd zachter.
« Opa zit in het hoekje, » fluisterde ze. « Hij is zwak maar wakker en vraagt elke vijf minuten naar je. »
Ik knikte en voelde de bekende beklemming op mijn borst iets afnemen.
“Ga voorop.”
We baanden ons een weg door groepjes familieleden en zakenrelaties. Het gemompel van gesprekken vermengde zich met de zachte klanken van een strijkkwartet dat kerstliederen speelde – « Stille Nacht » herwerkt als achtergrondgeluid.
Opa Harold zat met kussens in een met fluweel beklede bank, met een zuurstofslangetje onder zijn neus. Zijn gezicht was dunner, de huid was papierachtig, maar zijn ogen stonden nog steeds scherp.
Ze lichtten op toen hij mij zag.
Ik knielde naast hem neer, het tapijt zacht onder mijn knieën, en nam zijn dunne, koele hand in beide handen.
« Koningszet », fluisterde hij met een schorre maar geamuseerde stem.
“Geaccepteerd,” antwoordde ik, terwijl ik zachtjes kneep.
Hij glimlachte, klein maar echt.
Papa stond ernaast, met een whisky puur in de hand, knikkend naar oude fabrieksleveranciers in smoking alsof er nooit iets mis was gegaan. Mama was druk bezig met de tafeldecoraties op de dichtstbijzijnde tafel en paste een lint aan dat niet rechtgezet hoefde te worden, parels strak om haar keel, een geoefende en broze glimlach.
Connor hield hof bij de stenen open haard, omringd door een halve kring investeerders en venture partners. Hij droeg een marineblauw smoking, een strakke vlinderdas en perfect gestyled haar.
Zijn lach was luid en zelfverzekerd en klonk door het geroezemoes van alledaagse gesprekken heen.
Hij had mij nog niet opgemerkt.
Het bedienend personeel liep rond met zilveren dienbladen vol crab cakes, mini-beef Wellingtons en glazen champagne. Ik nam er een aan, de bubbels krokant op mijn tong, en liet mijn blik door de kamer glijden.
Een van de senatoren stond bij de desserttafel te praten met de begrotingsdirecteur. Het dessert zag eruit als een tijdschriftcover: kerststronken, pepermuntschors, suikerkoekjes in de vorm van sneeuwvlokken.
Perfecte opening voor later.
Connor liep naar het podium vooraan in de zaal en tikte op de microfoon. Een scherpe, terugkoppelende piep sneed het gebabbel weg en stierf toen weg.
« Iedereen, een snelle toost voordat we gaan dineren, » zei hij.
Gasten draaiden zich om, hieven hun glazen. De gesprekken verstomden.
Hij straalde. In zijn linkerhand hield hij een dikke map vast, op de kaft het zegel van een particulier onderzoeksbureau.
« Familie betekent alles, » begon hij met een soepele stem. « Vooral wanneer iemand ver van de waarheid afdwaalt en een zachte herinnering aan zijn roots nodig heeft. »
Een golf van gemompel ging door de menigte. Moeder glimlachte bemoedigend vanaf haar plek vooraan. Vader hief zijn glas hoger, trots als een krantenkop op zijn gezicht.
Connor opende de map met een zwierige beweging, alsof hij het hoofdevenement uitpakte.
« Ik heb topprofessionals ingehuurd om bepaalde beweringen die de ronde doen te verifiëren, » zei hij. « Transparantie schept vertrouwen, toch? Laten we de feiten delen. »
Hij begon de geprinte pakketjes in elke rij door te geven.
Riley nam er een aan van de persoon naast haar. Haar wenkbrauwen fronsten toen ze de omslag zag.
Ze schoof het naar mij toe.
Titelpagina in vetgedrukt, hoofdletters:
VALERIE BROOKS – ACHTERGRONDVERIFICATIERAPPORT.
Natuurlijk.
Connor las hardop voor en liep als een echte showman heen en weer over het podium.
« Op pagina één », kondigde hij aan, « werd de CEO van ‘Gov Incorporated’ genoemd. Op pagina twee werd geclaimd dat het om miljoenen dollars aan staatscontracten en luxe-activa ging. »
Hij bladerde dramatisch door de pagina’s en bouwde de spanning op als in een realityshow.
“Pagina drie—”
Zijn stem viel halverwege de zin weg.
