Machines hum. A cart rolls by in the hallway. Somewhere down the corridor, a nurse laughs softly at a joke we can’t hear.
Finally, I say, “Our wedding is over. Even if the ceremony happened, the marriage we imagined… it’s gone. We can’t go back to that night before you stood up with that glass in your hand.”
Lucas nods, his eyes shining.
« Ik weet het, » zegt hij. « Ik vraag niet om een tweede kans. Ik vraag je alleen om niet de schuld te dragen van wat anderen zo lang verborgen hielden. »
Hij biedt een nietigverklaring aan. Geen mediaverklaringen. Geen lange rechtszaken. Gewoon papierwerk dat stilletjes ongedaan maakt wat de dominee voor iedereen heeft uitgesproken.
Drie weken later zet ik mijn naam op de lijn en voel ik iets in mij loskomen en tegelijk blauwe plekken krijgen.
Een ander soort einde
In de maanden na de bruiloft verspreidt de nasleep zich in verschillende richtingen.
Claire besluit naar Denver te verhuizen. Ze verandert haar achternaam, vindt een klein appartement bij een park en begint twee keer per week naar een therapeut te gaan. Ze stopt met het beantwoorden van de telefoontjes van onze moeder. Ze stuurt mijn vader af en toe korte berichtjes, meestal om hem te laten weten dat ze veilig is.
Mijn moeder trekt zich terug in zichzelf. Ze zegt dat ze « mensen niet onder ogen kan komen » en vermijdt elke plek waar ze iemand tegenkomt die bij de bruiloft aanwezig is. Zij en mijn vader zijn gestopt met slapen in dezelfde kamer. Binnen een week vraagt mijn vader stilletjes de scheiding aan.
Hij zegt dat hij kalm lijkt omdat hij te moe is om nog boos te zijn.
Lucas accepteert een onderzoekspositie in Boston. Hij stuurt nog één laatste e-mail, waarin hij zegt dat hij vertrekt, dat hij wenst dat het anders was geweest, en dat hij hoopt dat ik op een dag een leven zal opbouwen waarin dit maar één hoofdstuk is, niet het hele verhaal.
