She lets out a long breath.
“I wish he hadn’t done it that way,” she says. “I wish I had answered his calls. I wish Mom had been honest years ago. I wish Dad hadn’t tried to carry everything alone. I wish a lot of things.”
“Me too,” I admit.
We sit for a while, listening to the water and the distant sound of traffic.
« Maar ik weet dit ook, » zegt Claire zacht. « Als hij niets had gezegd… als niemand het me ooit had verteld… Ik zou nog steeds leven in een verhaal dat niet echt was. Ik zou nog steeds in de spiegel kijken en niet weten wie ik echt ben. »
Ik knik.
« Tenminste zien we nu het hele plaatje, » zeg ik. « Ook al doet het pijn. »
Ze leunt achterover tegen de bank.
« De waarheid heeft me niet bevrijd zoals mensen in boeken beloven, » zegt ze. « Maar het veranderde wel de vorm van mijn leven. Het liet me zien waar de muren zijn. En nu mag ik beslissen waar ik de deuren plaats. »
We zitten daar tot de zon lager zakt en de lucht koeler wordt.
Een jaar geleden dacht ik dat mijn bruiloft het begin van mijn leven met iemand anders zou zijn. In plaats daarvan werd het het moment waarop ik besefte hoeveel er gebouwd was op stilte, op deals in het donker, op een belofte om nooit te spreken over wat het belangrijkst was.
Nu, terwijl de wind over het meer waait, begrijp ik iets wat ik eerder niet begreep.
Soms redt de waarheid je niet.
Soms herschikt het gewoon de kamer waarin je al bent, en moet je toch leren hoe je erin moet leven.
